Andere symbolen in Harry Potter

J.K. Rowling gebruikt universele symbolen die heel oud zijn en weerklank vinden in het collectieve onderbewuste. Veel van de symbolen werden gebruikt in de oude beschavingen die hun ideeën hebben doorgegeven aan de westerse wereld. We zullen daarom Grieks -Romeinse en Egyptische symbolen herkennen.

Als je op de naam van een van de onderstaande symbolen klikt kom je bij een uitleg van hun alchemische betekenis.

Het Duistere Teken

De schedel met de slang in zijn mond is het symbool voor het eeuwige leven. Het speelt een rol zowel in Harry Potter als in De alchemische bruiloft van Christiaan Rozenkruis, alhoewel op totaal verschillende manieren. Voldemort wil boven alles de dood verslaan en zal tot het uiterste gaan en alles behalve zichzelf opofferen om het eeuwige leven te verwerven. In De alchemische bruiloft is de schedel met de slang aanwezig gedurende het alchemische proces dat een sterfelijk aards wezen transmuteert in een kind van de universele geest. Zulk een herboren mens zal het eeuwige leven bezitten in het volmaakte universum in een absolute vreugde en verrukking.

Wat Voldemort zoekt ten koste van onbeschrijfelijk lijden voor talloze andere mensen, en wat hem geen enkele vreugde kan brengen, zal Harry bereiken op de tegenovergestelde wijze: door zijn liefde, zijn bereidheid zichzelf voor anderen te offeren, en zijn loyaliteit aan Perkamentus: de goddelijke geest.

De Gouden Snaai

Het kleine gouden balletje met vleugels symboliseert het nieuwe bewustzijn dat het ultieme doel is van iedere zoeker, omdat het leidt tot de grote Verlichting van de boeddhisten of het neerdalen van de heilige Geest in de christelijke symboliek. Dit bewustzijn wordt bereikt als de vereniging heeft plaats gevonden van de Geest, de ziel, en de getransmuteerde persoonlijkheid.

We kunnen deze gouden gevleugelde bal zien aan de top van de caduceus, de staf die gedragen wordt door de Griekse god Hermes, of zijn Romeinse equivalent Mercurius. Deze God was de boodschapper tussen de mensen op aarde en de Olympus, waar de Goden verbleven. Dus, als wij de gouden snaai te pakken hebben, betekent dat dat we het Mercuriusbewustzijn hebben bereikt. We kunnen het Godsplan omvatten en meehelpen om het uit te voeren. En als we de gouden snaai hebben gevangen, houdt het dialectische spel der tegenstellingen op: het spel is voorbij; het Leven begint.

Je kunt meer over de Snaai lezen in hoofdstuk 61 van De Alchemie van J.K. Rowling hier .

De Poort van Saturnus

De poort van Saturnus wordt in Harry Potter gesymboliseerd door de boog met de sluier in het Departement van Mystificatie. Iedereen die door deze poort gaat, komt de wereld van de doden binnen. Hij wordt de poort van Saturnus genoemd omdat de Romeinse god Saturnus de god van de oogst was – de oogst aan het einde van het leven. Dit is de reden dat hij vaak wordt afgebeeld met een zeis en een zandloper. Vaak wordt naar hem verwezen als de man met de zeis.

Ieder sterfelijk menselijk wezen passeert de poort van Saturnus aan het eind van elke incarnatie. De oogst van zijn leven wordt verzameld in de opslagplaats van de microkosmos als de persoonlijkheid sterft. Dan bereidt de microkosmos een nieuwe incarnatie voor, om de oogst over te brengen in een nieuwe persoonlijkheid die geboren gaat worden.

Echter, het hele doel van het leven op aarde is om te leren voor de laatste maal door de poort van Saturnus te gaan. Dit is waar Harry Potter werkelijk over gaat. Door het pad te gaan van de alchemische bevrijding kan een zoeker de Steen der Wijzen vervaardigen. In deel 7 zal Harry de ultieme triomf beleven: hij zal symbolisch de Steen der Wijzen verwerven, waarmee hij het Goud van de Geest en het Levenselixer kan maken. Harry zal in staat zijn om voor de laatste maal door de poort van Saturnus te gaan, en dan terugkeren, waarmee hij laat zien dat hij in staat is geweest over de dood te zegevieren.

De kamer van Liefde

Boek 5 bevat deze beroemde woorden, zoals Perkamentus Harry vertelt: Op het Departement van Mystificatie is één kamer altijd op slot. Die kamer bavat een kracht die zowel sterker als vreselijker is dan de dood, dan de menselijke intelligentie en alle natuurkrachten bij elkaar. Perkamentus bedoelt de liefde.

Een verhaal dat veel overeenkomsten bevat met Harry Potter is De alchemische bruiloft van Christiaan Rozenkruis, bijna 400 jaar geleden verschenen. Daar verschijnt precies dezelfde kamer, de graftempel van Venus genoemd. Venus was de Romeinse godin der liefde. Christiaan Rozenkruis vindt de kamer per ongeluk onafgesloten, en ziet Vrouwe Venus, in slaap, en onbedekt.

Wat zit er achter de symboliek van deze mysterieuze kamer?

In he hart van iedere mens, zelfs het meest duivelse, is een geheime 'kamer' die altijd gesloten is. Hij bevat de machtigste kracht in het universum, de diepste essentie van het leven en van de hele schepping: de liefde. Toen de oorspronkelijke goddelijke Geest de mens schiep, schonk hij van zijn eigen essentie aan dit centrum van het menselijke wezen.

Als een zoeker het pad van bevrijding gaat zoals dat symbolisch door Harry en door Christiaan Rozenkruis wordt getoond, wordt de Kamer van Liefde geopend, en de prachtige én verschrikkelijke kracht wordt gezien in haar naakte werkelijkheid, volmaakt en onbeschrijfelijk mooi, onaards en onaanraakbaar.

Als een zoeker eenmaal deze deur in zijn hart heeft geopend, zal hij zo overweldigd worden door liefde voor de lijdende mensheid dat hij zijn eigen voortgang op het pad van bevrijding zal vertragen om anderen te helpen. Dit is de symboliek achter Hagrid’s verbanning en zijn rol als sleutelbewaarder van Zweinstein.

Je kunt meer over de kamer van Liefde lezen in hoofdstuk 75 van De Alchemie van J.K. Rowling hier .

De geheime kamer

De geheime kamer is een plek in het menselijk lichaam. Diep onderin, aan het einde van de ruggemergstreng, is een plek die plexus sacralis heet. Deze bevat de wortelkracht die onze menselijke existentie gevangen houdt in dit universum. Deze kracht is opgerold als een slang en wordt kundalini genoemd. Als wij het Pad van Bevrijding gaan, en het alchemische proces aanvangt dat ons hele wezen verandert, reist het nieuwe zielevuur, gesymboliseerd door Harry, neerwaarts langs de rechter streng van het sympatische zenuwstelsel, totdat het de plexus sacralis bereikt. Daar ontmoet het de kundalini, die ons totale karma bevat, het karma van alle voorgaande incarnaties en het collectieve karma dat we als mensheid in zijn geheel hebben opgebouwd. Als onze nieuwe ziel de kundalini ontmoet, ontrolt deze zich en tracht de nieuwe ziel aan te vallen. Als wij echter als alchemisten loyaal zijn aan God (gepersonifieerd door Perkamentus) zal de Harry in ons erin slagen de kundalini te vernietigen. Alle karmische ketens worden verbroken en zo verliest het gevallen, dualistische unversum zijn greep op ons. Onze “zonden zijn vergeven”. In het Nieuwe Testament wordt deze overwinning gesymboliseerd door Jezus die de drie verzoekingen in de woestijn weerstaat.

De zeven Gruzielementen

Een Gruzielement is in Harry Potter een object waarin een tovenaar een deel van zijn ziel kan verbergen door middel van een moord en een bijbehorende toverspreuk. We weten dat Voldemort zijn ziel in zeven stukken heeft gescheurd door middel van zes moorden.

Elk van ons heeft een Voldemort die ons leven bestuurt. Hij is onze vriend zolang we precies doen wat hij wil, maar als de eeuwige vonk van de goddelijke geest opnieuw in het hart begint te gloeien, en Harry geboren is als de wonderbare goddelijke ziel die ons in het eeuwige leven wil tillen, wordt Voldemort onze dodelijke tegenstander. Hij tracht de schone nieuwe ziel te doden, maar, net als het Herodes niet lukte Jezus te doden, kan Voldemort Harry niet doden. Harry is voorbestemd, als ‘de Uitverkorene’ om het Voldemort-leven in onze microkosmos te vernietigen.

Voldemort is ons 'hoger zelf' of microkosmisch bewustzijn, wat het resultuut is van onze ongehoorzaamheid aan de wetten van Gods oorspronkelijke universum. Bevrijding bestaat uit een alchemisch proces van transmutatie en transfiguratie waarin al het aardse en tijdelijke ("lood") wordt veranderd in het goddelijke en eeuwige ("goud"). Zodra we aan dit proces beginnen, ontdekken we dat ons microkosmische zelf onze Satan ("vijand") wordt, die zijn greep op ons tracht te verstevigen. We ontdekken dat we niet alleen hem moeten vernietigen, maar dat hij nog zes andere plaatsen in ons wezen heeft waar hij ons controleert. We moeten elk van deze opzoeken en door hen te vernietigen de overheersing door onze persoonlijke Voldemort beëindigen.

We hebben een logisch vermoeden welke zes plaatsen Jo Rowling heeft gekozen en hoe ze die heeft gesymboliseerd.

1. Voldemort

Voldemort zelf symboliseert een machtige concentratie van astrale (emotionele) energie in onze aura. Die is groter dan de sterfelijke persoonlijkheid en blijft leven na onze dood. Hij straalt een deel van zichzelf in een nieuwe baby na onze dood, en zo kunnen we zeggen dat Voldemort werkelijk onsterfelijk is, totdat Harry is geboren in het hart van de persoonlijkheid.

2. Marten Vilijn's dagboek

Een van de machtigste manieren waarop het hoger zelf de persoonlijkheid controleert is door middel van het onderbewuste. C.G. Jung zei dat het onderbewuste machtiger is in zijn invloed op ons leven dan het bewuste. In feite is het onderbewuste een opslagplaats van alle voorgaande levens die we hebben geleefd onder Voldemorts dominantie – dus wordt dit gesymboliseerd door een dagboek, een perfect symbool voor een opslag van gegevens.

De plexus sacralis aan het uiteinde van het ruggemerg is de plaats waar het ondebewuste onze 'levensboom' beinvloedt, de ruggemergzenuwen met het brein als kroon. Dit is ook de plaats waar ons karma ligt opgerold als een opgerolde basilisk. De plexus sacralis wordt in Harry Potter gesymboliseerd door de Geheime Kamer, en daarom was Harry in staat zowel de basilisk als Marten Vilijn’s dagboek hier te vernietigen. Harry vernietigde het dagboekgruzielement door intuitie. Toen, zonder er bij na te denken of de gevolgen af te wegen, alsof hij het altijd al had willen doen, greep Harry de afgebroken giftand van de Basilisk die naast hem lag en stootte hem in het hart van het boek. We moeten dit in gedachten houden als we denken over wat Harry in boek 7 zal doen.

3. De ring van de Prospers

Ons gewone stoflichaam is omgeven door een magnetische sfeer met een doorsnee van enige meters. Deze sfeer heeft een grens die alchemisten 'de ring' noemen. Deze magnetische ring heeft concentraties van astrale of begeerte energie, die instralen in de persoonlijkheid en al onze interessen, wensen en talenten veroorzaken. Tegelijkertijd houdt deze ring goddelijke energie buiten. Daarom zijn we sterfelijk. Als we in staat waren de onvernietigbare energie vanuit het goddelijke universum te ontvangen, zouden we onsterfelijk zijn.

In Harry Potter wordt deze microkosmische ring gesymboliseerd dooor de ring van de Prospers, die Voldemort wegnam uit zijn grootvaders hut. Deze hut symboliseert de geruïneerde microkosmos die wij zijn geworden sinds de Val. Het gruzielement werd vernietigd door Perkamentus, die de genezende, heiligende geest personificeert en die in ons komt om het werk van alchemische transmutatie te verrichten. De microkosmische ring wordt machteloos gemaakt en 'gedemagnetiseerd' door het proces van transmutatie, zodat alle aardse belangstelling en verlangens van de alchemist verdwijnen en vervangen worden door een intense hunkering om terug te keren tot het goddelijke vaderland. Hij wil opnieuw niets anders doen dan Gods wil.

4. Zwadderich's medaillon

Wij weten allen dat we onze emoties en wensen in ons hart voelen. Daarom hebben we daar een bewustzijnscentrum dat we het gevoels-ik noemen. Iemands hart kan een beerput zijn, een moordenaarshol of een vuur van liefde, afhankelijk van onze begeerten. Dat gevoels-ik is bij onze geboorte door ons microkosmische zelf in ons hart geplaatst.

Tegelijkertijd bevat ons hart ook de eeuwige bloem, door God daar geplaatst. Dit wordt gesymboliseerd door de lelie: Lilly. In Harry Potter is het gevoels-ik gesymboliseerd door Slytherin’s medaillon. Het is een perfect symbool, want het is hol en hangt voor het hart. Harry en Perkamentus doen een ernstige poging om het medaillon uit een grot te stelen (het hart) waar Voldemort het heeft verborgen, met als enige resultaat dat ze nu weten dat Regulus Arcturus Zwarts, Sirius' broer, het voor hij stierf heeft weggenomen. We weten niet of hij het gruzielement in het medaillon heeft vernietigd, maar we vermoeden van wel, ofschoon het waarschijnlijk er niet toe doet. Een zwaar medaillon wordt genoemd in deel 5 bij het schoonmaken van het huis van Zwarts, en zo zou het gemakkelijk kunnen zijn voor Harry het te vinden en te vernietigen, zo nodig. Slytherin vertegenwoordigt het element water, wat de astrale of begeertesfeer betekent, en zo klopt het met het medaillon als het gevoels-ik.

5. De beker van Huffelpuf

Deze beker was van Orchidea Smid gestolen door Marten Vilijn zoals we weten. Perkamentus denkt dat Voldemort deze gouden bokaal in een gruzielement heeft veranderd. Dit brengt onmiddellijk de graal in herinnering. Deel van het proces van de alchemische transmutatie die de kandidaat op het pad van bevrijding in praktijk moet brengen, is zelf de Heilige Graal te vervaardigen. Dit betekent dat hij de hele hartstreek moet reinigen. Alle organen in de borst, speciaal de 21 plexi in de keel en borststreek, en de schildklier en de thymus, moeten worden gezuiverd door het zielevuur, geboren uit de lelie in het hart.

Dit zielevuur wordt gepersonificeerd door Harry, en dus moet Harry Voldemorts ziel verwijderen uit de gouden bokaal, waardoor deze in een graal verandert. Dan pas is deze waardig om het bloed van Christus te ontvangen. Dit bloed is het heilige astrale vuur dat het proces van transmutatie en transfiguratie zal voltrekken, waarbij lood in goud veranderd wordt. De keel- en hartchakra’s zijn ook bij dit proces betrokken, en zo is het mogelijk dat Percy en Charlie hierbij een rol zullen spelen. Percy is Parcival, de ridder van de heilige Graal. Wij denken dat hij gedesillusioneerd zal worden over zijn baan bij het Ministerie van Toverkunst en dat hij Harry zal helpen, mogelijk door de beker van Huffelpuf te lokaliseren. Huffelpuf vertegenwoordigt het aarde-element, de stofsfeer, en dus komt het overeen met de borst als symbool voor de graal. Het menselijke lichaam is in zijn basisvorm gemaakt van aarde.

6. De toverstaf van een stichter

Perkamentus vertelt ons dat hij denkt dat Voldemort een voorwerp zou hebben gekozen van elk van de stichters van Zweinstein. De toverstaf is het meest persoonlijke voorwerp van elke heks en elke tovenaar. Als een van de toverstaffen van de stichters alsnog kon worden gevonden, zou dat een extreem effectieve magische trofee zijn en een ideaal voorwerp om in een gruzielement te veranderen.

De toverstaf symboliseert het menselijke vermogen van de wil. Wij menselijke wezens gebruiken de wil voor alles wat we doen; om te denken, om onze spieren te bewegen, om onze emoties te controleren. We kunnen de wil gebruiken om prachtige schilderijen te maken, of muziek, of gebouwen, óf we kunnen de wil gebruiken om te vernietigen en te doden, als in een oorlog. In feite is het ons meest magische vermogen. De gruwelijke staat waarin de wereld heden ten dage verkeert is het eindresultaat van het gebruik van de menselijke wil. En zo is het gemakkelijk te zien waarom de wil zou kunnen worden gesymboliseerd door een toverstaf die een gruzielement is.

De val uit het paradijs is veroorzaakt door het misbruiken van de wil. De oorspronkelijke kinderen Gods gebruikten hun wil om dingen te scheppen die niet in overeenstemming waren met het goddelijke plan. Met andere woorden, de menselijke wil is iets dat oorspronkelijk goddelijk was, maar omgebogen werd naar het duivelse om zo te zeggen. Symbolisch behoorde de 'toverstaf' aan Goderic, maar Voldemort veranderde hem in een gruzielement. Vanuit dit gezichtspunt zou de ontknoping zo kunnen zijn dat Voldemort in staat was Goderic Griffoendors toverstaf in bezit te krijgen en hem te veranderen in een gruzielement. Dit betekent dat er geen voorwerp is van Ravenklauw, en sommige mensen denken dat het waarschijnlijker is dat het Ravenklauws toverstaf is geweest.

Vele mensen brengen Olivanders verdwijning in verband met het toverstafgruzielement, hoewel niemand exact weet hoe.

In De alchemische bruiloft van Christiaan Rozenkruis is de wil gesymboliseerd door een zwarte man die zes koningen en koninginnen onthoofdt, en dan zelf wordt onthoofd, in aanwezigheid van een slang die uit de mond van een schedel kronkelt, identiek aan het duistere teken in Harry Potter. Na deze griezelige scene worden de lichamen naar de toren van Olympus gebracht waar de wederopstanding van het koninklijke paar plaatsvindt op de achtste verdieping (de poort van Saturnus).

Dit betekent waarschijnlijk dat de toverstaf het laatste gruzielement zal zijn dat Harry vindt voor hij het zesde ontdekt, dat hem door de poort van Saturnus zal voeren, waarna hij Voldemort als een sterfelijk wezen tegemoet kan treden.

7. Het litteken

Wij zijn van mening dat Voldemort zijn ziel verscheurde toen hij Lily vermoordde, en dat hij onbewust een gruzielement creëerde toen hij baby Harry vervloekte. Dit gruzielement is daarom Harry’s litteken. Dit verklaart waarom er zo'n band is tussen Harry en Voldemort. Harry heeft een deel van Voldemorts ziel in zijn hoofd. We weten van de boeken dat Harry elke keer een overwinning behaalt in opklimmende lijn op de sferen waarop het menselijke wezen zichzelf manifesteert:

Daarom zal Harry in deel 7 zichzelf bevrijden in de sfeer van het bewustzijns-ik. Dit ik is gesitueerd in het hoofd, achter het voorhoofd, precies boven de plek tussen de ogen – achter de plek waar Harry's litteken zich bevindt. Hoe zal hij dit doen?

We geloven dat Harry de waarheid over het gruzielement in zijn litteken zal ontdekken en zich zal realiseren dat de enige manier om de wereld van Voldemort te bevrijden is te sterven. Hij zal dit doen door de boog met de sluier te passeren, wat de alchemisten de poort van Saturnus noemen. Hij zal gemotiveerd worden door zijn verlangen Sirius weer te zien, zowel als door zijn wens de wereld van Voldemort te bevrijden. We geloven dat Harry Sirius terug zal zien, maar tot Harry's grote verbazing zal hij in staat zijn terug te komen door de poort van Saturnus. En zijn litteken zal niet langer een gruzielement zijn. Misschien verdwijnt het litteken wel helemaal.

Harry zal Voldemort tenslotte tegenover zich vinden, in wie nog maar een klein stukje ziel over is. Wij denken echter niet dat Harry Voldemort zal doden.

Harry zal de Kamer van Liefde in het Departement van Mystificatie openen en dit zal hem met een overweldigend medelijden vervullen, zowel voor de mensheid als voor Marten Vilijn. Harry zal achteruit stappen in het conflict en zal de lege ruimte vullen met liefde. Voldemort zal in die kracht zijn eigen dood bewerkstelligen. We geloven dat Harry de erfgenaam van Goderic Griffoendor zal zijn, en zo is hij het gruzielement van Griffoendor. Het woord God is opgesloten in Goderic, en de oude Egyptenaren noemden God vaak De Pottenbakker, hetgeen ook hieraan een symbolische betekenis geeft. Ook al blijkt Harry niet Griffoendors erfgenaam te zijn, hij behoort tot het huis Griffoendor, en dus is hij "eigendom" van Goderic Griffoendor.

Je kunt meer over de zeven gruzielementen lezen in hoofdstuk 66 van De Alchemie van J.K. Rowling hier .

Grimboudplein 12

Het menselijke wezen is in essentie een krachtveld dat ettelijke meters uitsteekt buiten het stoflichaam. Zonder dit krachtveld zou het lichaam niet leven. Dit krachtveld wordt gewoonlijk aangeduid als "microkosmos".

Het doel van Harry Potter is voor de wereld het alchemische proces te beschrijven dat een sterfelijk, gebrekkig menselijk wezen verandert in een eeuwig, volmaakt kind van de bron van alle leven. Dit proces bestaat uit een geleidelijke oplossing van de sterfelijke mens, en de wederopbouw van het onvernietigbare menselijke wezen om hem te vervangen. De oude microkosmos met zijn oude stoflichaam wordt in Harry Potter Grimboudplein 12 genoemd. Dit is een uitermate geschikte naam, want de oude, gevallen microkosmos is een grimmige oude plaats vergeleken met het glansrijke glorieuze hemelse wezen dat leeft in Gods eeuwige universum. Nummer 12 verwijst naar de 12 magnetische punten in de buitenring van de microkosmos, die de kwaliteiten bepalen van de krachten die in het menselijke wezen werkzaam zijn. Zij bepalen al zijn wensen en talenten; zij zijn zijn spirituele schat.

Deze grimmige oude plaats is het tehuis van het nobele en aloude geslacht Zwarts: oud omdat de microkosmos vele miljoenen jaren oud is, nobel omdat het ooit geschapen werd door de Goddelijke Geest, maar ook zwart omdat het gevallen is uit het hemelse rijk in een duivels universum vol van dood, lijden en ellende.

Vier mensen zijn innig verbonden met Grimboudplein 12:

Je kunt meer over Grimboudplein 12 lezen in hoofdstuk 58 van De Alchemie van J.K. Rowling hier .

De Strijders van Perkamentus

Perkamentus personificeert de heilige, heiligende Geest die iedere zoeker uitnodigt om naar Zweinstein te komen om daar de alchemie te leren die hem of haar zal transformeren in een "Meester van de Steen". Als de zoeker heeft geleerd om steeds opnieuw zijn innerlijke Voldemort te verslaan, kan hij tenslotte een leider worden in de strijd tegen de duistere machten die de mensheid gevangen houden.

"De Strijders van Perkamentus" symboliseren een groep serieuze zoekers die trouw zijn aan de goddelijke Geest en die geleid worden door iemand in wie de nieuwe onsterfelijke ziel een hoge graad van rijpheid heeft bereikt. Zo iemand is zelf altijd verrast dat hij tot leider wordt gekozen. Vanwege zijn zelfverlorenheid en toewijding is hij zich niet bewust van de macht die hij heeft bij het bestrijden van de duistere machten. Als Hermelien en Ron aan Harry vragen om leider te worden van de Strijders van Perkamentus, zegt Harry dat hij geluk heeft gehad bij het overwinnen van Voldemort, en dat het hem dankzij de hulp van de anderen gelukt is (waarbij hij vergeet dat zij hem hielpen omdat hij het verdiend had). Door dat te zeggen bewijst Harry dat hij een werkelijke leider is, want zo'n leider heeft nooit ambities op dit punt. Een werkelijke leider doet wat hij doet omdat er geen ander is die het doet, en omdat hij ziet dat iemand het doen moet. Een leider worden op het Pad van Bevrijding wordt de Jupiter-inwijding genoemd. Jupiter was de leider van de goden in de Romeinse mythologie.

Felix Fortunatis

Het was alsof de toverdrank steeds maar een paar meter van zijn pad verlichtte: hij zag zijn eindbestemming niet [...] maar was er wel van overtuigd dat hij het zo moest aanpakken als hij [zou krijgen wat hij nodig had]..

Dit citaat, en de gebeurtenissen die zich afspelen nadat Harry Felix Fortunatis heeft meegenomen, beschrijven op sublieme en nauwkeurige wijze het effect van bidden. Niet het gebed zelf, maar de effecten van een nederig gebed vanuit een zuiver hart, in zelfovergave aan Gods wil.

Als een zoeker het Pad van Bevrijding gaat, is hij vaak onzeker wat hij moet doen. Als hij in staat is zijn hart te ontledigen van alle zelfzucht, en zijn gehele wezen over te geven aan zijn innerlijke God, zullen zijn eerstvolgende stappen op het Pad verlicht worden als gevolg van zijn vurig gebed.

De zoeker moet zijn gebed aanvangen met het gevoel van een overweldigende liefde voor God, en Hem zijn hele hart schenken, zijn hele denken, en zijn hele ziel. Dan moet hij al zijn aandacht richten op het onderzoeken van de zuiverheid van zijn motieven, vanuit het volkomen verlangen: niet mijn wil, maar Uw wil geschiede. Dan kan hij God vragen: Heer, wat wilt Gij dat ik doen zal?

Het antwoord dat hij ontvangt bestaat uit een innerlijk weten wat de eerstvolgende stap moet zijn, net zoals het beschreven staat in dit hoofdstuk van Harry Potter. De zoeker zal nog niet de uiteindelijke bestemming kunnen zien, maar hij zal weten dat hij op de rechte weg is om zijn doel te bereiken (dit is, wat God wil dat hij doen zal). Harry reageerde op Perkamentus' (symbool van de Heilige Geest) dringende vraag en hij wist ook dat wat hij moest doen essentieel was bij het bestrijden van de Donkere Heer. En zo slaagde hij erin om het te krijgen.

Je kunt meer over Felix Fortunatis lezen in hoofdstuk 64 van De Alchemie van J.K. Rowling hier .

De bevrijdende Symboliek